La kolomba premio

Prenu dudek leterojn je l¿ trafo, kaj legu ilin: unu estos afera letero, tiu ¿i, duela elvoko; tiu invito je la vesperman¿o; tamen, antä ol oni ilin malfermas, ¿iuj havas la saman eksteräon, estas simile falditaj, portas saman po¿tmarkon. ¿u ne estas tio la figuräo de la vivo? Kiom da malsamaj sentoj estas sub tiu ¿i envolväo kiun oni nomas homo kaj kiu estas ¿iam sama, sub tiu ¿i po¿tmarko, kiun oni nomas koro, kaj kiu neniam ¿an¿as. Nu, unu tagon, vi ¿etas al la fajro la leteron, kiu al vi käzis la plej grandan kortu¿econ kiam vi ¿in ricevis, ¿iaj literoj sin tordas momenton sub la morta kiso de la flamo, kaj ¿io fini¿as; cindro e¿ ne restas el tiu brulita estinteco. Tiel via koro! Unu tagon, scivole malfermante ¿in, vi tie trovas nomon, kaj estas feli¿a; poste, tiu ¿i nomo malaperas, kaj vi fari¿as indiferenta. Sed, por detrui tiun ¿i nomon, vi ne devas bruligi vian koron, kiel leteron; la nomo fori¿as mem, kaj la skribita päo fari¿as tute blanka päo, sed ¿i eble disfluus cindre se vi volus alifoje skribi ion sur ¿i.